علی بحرانی‌پور، پژوهشگر حوزه تاریخ و عضو هیئت علمی دانشگاه شهید چمران اهواز، در گفت‌وگو با خبرنگار میراث‌آریا با اشاره به اهمیت پاسداشت تاریخ شفاهی جنوب ایران گفت: در دل هر کهنسال این سرزمین، بخشی از حافظه جمعی و هویت فرهنگی ما نهفته است. ثبت این روایت‌ها، نه تنها صیانت از گذشته، بلکه سرمایه‌گذاری برای آینده فرهنگی ایران است.

او با اشاره به کمبود منابع تاریخی مکتوب درباره جنوب ایران افزود: از دوران کهن تا امروز، تنها حدود ده منبع تاریخی درباره خوزستان در دست است. بخش عمده شناخت ما از جنوب، از مسیر ادبیات، شعر، آیین‌ها، سوگواری‌ها و آوازهای محلی به‌دست آمده که نشان از غنای فرهنگی این منطقه دارد.

این پژوهشگر با تأکید بر ظرفیت‌های جغرافیایی و فرهنگی خوزستان اظهار کرد: تنوع اقلیمی استان از کوه و دریا تا جنگل و بیابان، باعث شکل‌گیری سبک‌های گوناگون زندگی و فرهنگ شده است. هر روستا هویت و تاریخ منحصربه‌فردی دارد و این تاریخ در کلام بزرگان و کهنسالان جاری است.

بحرانی‌پور ضمن قدردانی از تلاش‌های اداره‌کل میراث فرهنگی خوزستان گفت: خوشبختانه نیروهای متخصص و دلسوز در این عرصه فعال‌اند، اما باید ظرفیت‌های انسانی و مالی را متناسب با گستره و اهمیت فرهنگی استان افزایش داد تا بتوانیم از این میراث ارزشمند حراست کنیم.

او درباره تجربه اجرای دو طرح ثبت دانش بومی در روستاهای سردشت و دزفول توضیح داد: اجرای هر طرح حدود یک سال زمان برد. در خوزستان بیش از چهار هزار روستا وجود دارد و اگر تنها با دو نفر از مطلعان هر روستا گفت‌وگو شود، به گفت‌وگو با هشت هزار نفر نیاز داریم. این کار، طرحی ملی است که با مشارکت دانشجویان، پژوهشگران و حتی دانش‌آموزان می‌تواند به ثمر بنشیند.

وی با تأکید بر ضرورت ایجاد یک تشکیلات ملی برای ثبت میراث ناملموس خوزستان افزود: اگر سازوکار منسجم طراحی شود، می‌توانیم با برنامه‌ریزی دقیق، میراث فرهنگی شفاهی ایران را به شکلی نظام‌مند حفظ کنیم.

بحرانی‌پور پیشنهاد داد برای گسترش مشارکت مردمی، مشوق‌هایی برای نسل جوان در نظر گرفته شود: می‌توان از دانش‌آموزان خواست تا با تلفن همراه خود، خاطرات پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها را ضبط کنند. این حرکت ساده، می‌تواند هزاران سند ارزشمند فرهنگی را حفظ کند.

او در پایان با اشاره به تنوع زبانی، مذهبی و فرهنگی خوزستان گفت: خوزستان، رنگین‌کمان فرهنگ ایران است. ثبت خاطرات محلی آن، ضامن پویایی تاریخ شفاهی کشور خواهد بود. بزرگان ما زبان شیوایی برای روایت دارند و کافی است اعتمادشان را جلب کنیم تا بخش مهمی از تاریخ ناگفته ایران دوباره زنده شود.

انتهای پیام/